Nad rzekami Pilicą i Radońką leży miasto, które w latach 1975–1998 administracyjnie należało do województwa piotrkowskiego. Obecnie jest siedzibą władz gminy. Niegdyś było to miasto królewskie. Sulejów, bo to o nim mowa, zajmuje powierzchnię 26,26 km². Miasto jest zamieszkiwane przez stosunkowo niewielu mieszkańców. Liczy ono 6 281 osób.
Historia gospodarcza
Pierwsza wzmianka o osadzie pojawiła się 1145 roku. Początki związane są z istniejącą przy przeprawie przez Pilicę komorą celną. Prawa miejskie miasto uzyskało w połowie XIII wieku. Potwierdzone zostały przez Władysława Łokietka w 1308 roku. Eksploatacja puszczańskich lasów i przerób drewna oraz wypalanie wapna stało się głównym rzemiosłem ówczesnych mieszkańców. Czasy świetności skończyły się w okresie wojen i licznych najazdów. Następnie odkryte zostały tutaj bogate złoża kamienia wapiennego. Druga połowa XIX wieku upływała właśnie pod znakiem jego wydobycia i wypalania. Przemysł wapienniczy wpłynął pozytywnie na rozwój miasta i regionu. Niestety jest on już przeszłością.
Miasto dzisiaj
Sulejów jest przykładem tego, w jaki sposób nie postępować. Obecny program rewitalizacji miasta nie przewiduje odnowienia wapienników i przywrócenia ich do dawnej świetności. Władze mogłyby uczynić to, aby tworzyć miejsca pracy lub choćby dla turystów, których jest całkiem sporo w tym regionie. Poza sektorem turystycznym innych miejsc pracy tak naprawdę brakuje.
